Θυμάστε την ταινία του Κουστουρίτσα «Όταν ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές»;
Αυτό μου θύμισε η σκηνή που είδα στο σπίτι φίλων μου την περασμένη Κυριακή, όταν μιλούσαν στο Skype με το γιο τους που εδώ και έξι μήνες εργάζεται στην Αγγλία. Η ταινία βέβαια είχε άλλο περιεχόμενο πολιτικό και κέρδισε το χρυσό φοίνικα στις Κάννες το 1985, αλλά ο τίτλος της ταιριάζει με τα σημεία των καιρών!
Μόνο που τώρα πια δεν λείπει μόνο ο μπαμπάς από το σπίτι για δουλειές, αλλά και τα παιδιά και οι μητέρες, όποιος τέλος πάντων είναι ετοιμοπόλεμος και ικανός να βρει δουλειά στο εξωτερικό και να επιβιώσει στις μέρες της μεγάλης φυγής από την Ελλάδα. Στην οθόνη του Skype είδα και τον φίλο της οικογένειας, τον Πάρη, που ξενιτεύτηκε στα 57 του σε εργοστάσιο στα Βαλκάνια που εργάζεται ως ηλεκτρολόγος μηχανολόγος γιατί μεταφέρθηκε η εταιρία εκτός Ελλάδας. Ο κατάλογος των φίλων και συγγενών που λείπουν είναι μακρύς.
Ο Χρήστος έφυγε πρόπερσι για μεταπτυχιακό στη Σκωτία και δεν γύρισε ακόμα αλλά ούτε προβλέπεται να γυρίσει σύντομα.
Στα 27 του χρόνια ζει στο Warrington στη ΒΔ Αγγλία, ενώ εξειδικεύτηκε στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης πάνω στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, «MSc in sustainable energy».
«Το σπίτι μου τώρα είναι εδώ και πρέπει να κάνω ότι μπορώ για να περάσω καλά», μας εξηγεί στο Skype.
Στη πόλη που μένει εδώ και έξι μήνες ζουν 6 με 7 Έλληνες σε σύνολο 220.000 ατόμων. Η περιοχή έχει μεγάλα βιομηχανικά πάρκα όπου δραστηριοποιούνται μεγάλες εταιρίες και το 89% είναι Άγγλοι και μετά Ινδοί, Ισπανοί και γενικά όλες οι φυλές.
Νέοι με οικογένειες που δουλεύουν εκεί, ξένοι ως επί τω πλείστον που ζουν σε ένα καθαρό και οργανωμένο φιλικό περιβάλλον εργασίας, αρκετά περιποιημένο.
Ο Χρήστος τώρα ανέλαβε ένα έργο στην εταιρία United utilities που ασχολείται με το νερό και δουλεύει γενικά στα project της εταιρίας Enzen, που σημαίνει ενέργεια και Ζεν, δηλαδή να ζεις αρμονικά με το περιβάλλον.
Ο Χρήστος Ζ. είναι στους αυτοματισμούς που κάνουν τεστ και του ζήτησαν να συντονίζει τα projects των μηχανικών. Τώρα έκανε αίτηση να δουλέψει απευθείας στην εταιρία και όχι μέσω της Enzen. Υπάρχουν 4000 άτομα στην εταιρία που δουλεύουν σε διάφορα έργα της.
Τον ρώτησα αν οι νέοι βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά και μου είπε ότι στην αγορά εργασίας λειτουργεί το Value for money, δηλαδή αυτός που έχει μεταπτυχιακό προτιμάται και γενικά οποίος έχει πείρα παίρνει πιο εύκολα τη δουλειά από τον άπειρο γιατί θέλουν εξειδίκευση.
Εκείνος βρήκε θέση σε 6 μήνες. Το να στέλνει το βιογραφικό του ήταν καθημερινή δουλειά. Από τις 200 συνολικά αιτήσεις που έστειλε οι 30 εταιρίες έδειξαν ενδιαφέρον και από αυτές προέκυψαν 10 συνεντεύξεις.
Πόσα παιδιά όμως που άξιζαν και έκαναν προσπάθειες να απορροφηθούν στην αγορά μετά τις σπουδές τους και όπως ο Χρήστος έψαχναν επισταμένα συνεχώς, δεν τα κατάφεραν τελικά και γύρισαν πίσω, μας είπε με πικρία. Είναι άδικο γι’ αυτά!
Υπολόγιζε το χρόνο του και τα χρήματα τα λιγοστά που είχε στη διάθεσή του από τους γονείς του στην Ελλάδα και το ταμείο ανεργίας που δικαιούτο, γιατί έμεινε πάνω από ένα χρόνο στην Αγγλία.
«Παλιά είχες επίδομα απεριόριστου χρόνου 500 λίρες το μήνα για όσο καιρό είσαι άνεργος. Τώρα όμως το έκαναν 280 λίρες το μήνα για τρεις μήνες. Τόσο διάστημα σου δίνουν ταμείο ανεργίας όταν μένεις ένα χρόνο στην Αγγλία», άλλαξαν τα πράγματα.
Ο Χρήστος έβαλε προτεραιότητα να βρει εργασία αφού η σύνταξη του πατέρα του μειώθηκε στο μισό και η μητέρα του είναι άνεργη.
Τον καλούσαν για βόλτα οι φίλοι του και εκείνος έστελνε βιογραφικά.
«Ένα ποτό που θα βγεις θα σε πάει ένα σκαλοπάτι πίσω, γιατί μπορεί αυτή να είναι η τυχερή σου αίτηση που δεν έστειλες για να πας να διασκεδάσεις», αγώνας και ανταγωνισμός μεγάλος στο εξωτερικό, κακά τα ψέματα.
Budget για φαγητό 30 λίρες την εβδομάδα και έκανε οικονομία, για να βγει μια φορά κρατούσε σκληρό πρόγραμμα.
«Ήρθα αντιμέτωπος με δύσκολες επιλογές με κρίσιμες αποφάσεις. Ρισκάρισα πολλές φορές για να μην χάσω μια συνέντευξη από την οποία θα έπαιρνα τη δουλειά. Δεν πήγα στα σίγουρα και τα ρηχά και δεν σκεφτόμουν τη βγάλαμε καθαρή και σήμερα αλλά θα στοχεύσω σε καλύτερη θέση πιο κοντά στο αντικείμενό μου» στοχάζεται και πέτυχε.
Την Κυριακή στο Skype, την ώρα που μιλούσε τους γονείς του και έτρωγε, ετοίμαζε άλλη μια αίτηση γιατί στην εταιρία έμαθε ότι ζητούν μόνιμο προσωπικό με καλύτερες αποδοχές και έβαλε νέο στόχο.
Σε μια αίθουσα ψυχρή με ηχορύπανση και χωρίς κανέναν δίπλα του θυμάται το καθαρό του δωμάτιο και την περιποίηση στο σπίτι, τη θαλπωρή της οικογένειας και τα πειράγματα των φίλων του.
Κάνει αθλητισμό, βγαίνει συχνά μόνος και του λείπουν οι φίλοι και το σπίτι του, αλλά τώρα εκεί είναι η βάση του. Όσο σκληρή και αν είναι η διαβίωση εκεί και η μοναξιά, τουλάχιστον έχει ένα μισθό.
«Πρέπει να πάω να σιδερώσω το πουκάμισο για το γραφείο μου και να ψωνίσω κάτι για αύριο», είπε κλείνοντας και μας έστειλε ένα χαμόγελο.
Παιδιά της Ελλάδας παιδιά που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά… Σε έναν άλλο πόλεμο στα βουνά της Σκωτίας, της Γερμανίας, ο καθείς εφ΄ω ετάχθη!