Η μοναδικής φαντασίας ταινία «Η μορφή του νερού», πρωτοστάτησε στα φετινά 90στά βραβεία Όσκαρ. Το νερό ενώνει τους ήρωες μεταξύ τους, τα ενοποιεί όλα ακόμα και τις διαφορές που είναι εμφανείς.
Δεν είναι τυχαίο που ένα παραμύθι πήρε το φημισμένο αγαλματίδιο Όσκαρ, ανάμεσα στις τόσες άλλες ταινίες δράσης, φαντασίας, μυστηρίου, αστυνομικές, αισθηματικές και όλα τα υπόλοιπα είδη που διαγωνίζονται κάθε χρονιά.
«Η μορφή του νερού», του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, ένα σκοτεινό και αλληγορικό παραμύθι με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο στην Αμερική του 1962, κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερης πρωτότυπης μουσικής επένδυσης και καλύτερης σκηνογραφίας στην 90ή τελετή απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Η ταινία κάτι μεταξύ θρίλερ και μιούζικαλ, όπως τη χαρακτήρισε ο Σκηνοθέτης, όταν του απένειμαν το βραβείο καλύτερης ταινίας, είχε συνολικά 13 υποψηφιότητες και τελικά κέρδισε τα τέσσερα Όσκαρ.
Τι διαφορετικό λοιπόν έχει αυτή η ταινία; Να σας πω, είναι η δύναμη του νερού όχι μόνο στον τίτλο αλλά και στις εικόνες. Αυτή η ρευστότητα που ενοποιεί τα πάντα, δεν διαχωρίζει. Δεύτερο στοιχείο της ταινίας είναι οι έντονες αντιθέσεις της. Από τη μια βλέπουμε ένα λυρικό παραμύθι και έναν έρωτα άνευ όρων και από την άλλη ωμή βία, μια σκληρότητα ενός συστήματος που ισοπεδώνει τους ανθρώπους, ισοπεδώνει τα ίδια του τα γρανάζια και τα οδηγεί σε παραλογισμό, σε τρέλα και εμμονή, σε ανάγκη επικράτησης.
Photo by Ifigenia T.
Στο έργο αριστοτεχνικά παρουσιάζονται δυο ανάγκες: η ανάγκη για εξουσία που διαχωρίζει, η ανάγκη για έρωτα και αγάπη που ενώνει. Αυτά είναι τα μηνύματα της ταινίας, γι’ αυτό πήρε το πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, ιδίως για τις σκηνές μέσα στο νερό που περιγράφουν μια ερωτική συνεύρεση μοναδικής ωραιότητας και λυρισμού.
Photo by Ifigenia T.
Ένα άλλο στοιχείο της ταινίας είναι η εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία της Ελάιζα και του αμφίβιου φίλου της. Την εποχή του ψυχρού πολέμου σε μια φοβική κοινωνία δεν υπάρχουν ανοχές. Τότε εμφανίζεται ένα πλάσμα που είναι θεραπευτής και θεραπευόμενος. Ενώ σε κάποιους πολιτισμούς τον θεωρούσαν θεότητα στην Αμερική της δεκαετίας του ‘60 μόνο η πρωταγωνίστρια που είναι μουγκή και ζει σε δικό της κόσμο, τον θεωρεί ιδιαίτερο. Και το πλάσμα εκείνο, όπως ακριβώς και η ίδια, έχει ξεχωριστές ικανότητες, όχι τόσο εμφανείς στους άλλους. Το αίσθημα που δημιουργείται ανάμεσά τους είναι αληθινό και αγνό, πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα αγγίζει το υπερφυσικό. Χαίρονται που βλέπουν ο ένας τον άλλο και επικοινωνούν χωρίς ήχους μόνο με την ψυχή τους.
Photo by Ifigenia T.
Το πλάσμα αυτό έρχεται από το μέλλον με σπουδαίες γνώσεις και ικανότητες και εμφανίζεται στην εποχή του ‘60, σε μια κοινωνία που φοβόταν τους μαύρους και τους κομμουνιστές, στην εποχή του ψυχρού πολέμου που οι μαύροι δεν είχαν ίδια προνόμια με τους λευκούς και πρέπει να φύγει, να τον εξαφανίσουν. Οι ισχυροί τον θεωρούν μίασμα δεν τον βλέπουν για αυτό που είναι, ένα διαφορετικό πλάσμα που έχει εκπληκτικές δυνάμεις.
Μέσα από την διαφορετικότητα λοιπόν που υμνεί η Μορφή του νερού, φτάνουμε στην ουσία, εκεί που αξίζει να γίνει μια ιστορία ταινία.
Photo by Ifigenia T.
Την είδα στο σινεμά της Αθηνά piscines Ideal και ήταν άλλη μια φορά κατάμεστο. Είναι πολύ σπουδαίο αυτές οι ταινίες να φέρνουν τους ανθρώπους στο σινεμά. Να κάνουμε ουρές για να δούμε μια ταινία όπως παλιά και να αγαπάμε την έβδομη τέχνη την οποία πήγε να κατατροπώσει η τηλεόραση.
Photo by Ifigenia T.
Αλλά κακά τα ψέματα! Άλλη η μαγεία της μεγάλης οθόνης κι άλλη η βολική θέαση της μικρής. Η μεγάλη οθόνη μας φέρνει σε επαφή μεταξύ μας.
Παρακολουθούμε όλοι μαζί μια ιστορία και έχουμε όλοι μαζί την ίδια βιωματική εμπειρία. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει η τηλεόραση σε ένα σαλόνι ενώ σπιτιού, σε αποξενώνει. Είναι χρήσιμο μέσο και βοηθάει μόνο σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν κινητικά προβλήματα ή προβλήματα λόγω ηλικίας και δεν είναι εύκολες οι μετακινήσεις τους, αλλιώς ως μέσο δεν έχει την ίδια αίσθηση που έχει το σινεμά.
Τα Όσκαρ φέτος το έδειξαν ξεκάθαρα ο κόσμος έχει ανάγκη να πηγαίνει σε σκοτεινές αίθουσες για να βλέπει ιστορίες που μεταφέρουν μηνύματα από γυναίκες και άνδρες και από διάφορες γωνιές του πλανήτη.
Ας πηγαίνουμε λοιπόν σε αίθουσες κινηματογράφων που ζεσταίνουν την καρδιά μας και προσφέρουν ένα φιλόξενο χώρο πριν και μετά την ταινία να καθίσουμε να συζητήσουμε, να αναλύσουμε την ταινία, τα συναισθήματα που μας γέννησε, τις εικόνες της πριν μας απορροφήσει πάλι η μεγάλη πόλη.
Photo by Ifigenia T.
Το να κάνεις μια ταινία δεν είναι εύκολη υπόθεση θέλει ψυχή και το να την παρουσιάζεις στο κοινό μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα θέλει αγάπη και αφοσίωση στη τέχνη που μας βοηθάει να αποδράσουμε από την καθημερινότητα και να πάμε μακριά εκεί που ζουν οι φόβοι και τα όνειρά μας.