Από ένα ταξίδι συλλέγεις εμπειρίες, εικόνες στιγμές και μετά τις καταγράφεις.
Μέσα στο μετρό, το λεωφορείο, τη στάση, τα αεροδρόμια, σε κάθε αναμονή, ο χρόνος που χάνεται και ποτέ δεν γυρίζει. Ώρες που μετρούν οι λεπτοδείκτες κι εμείς αναρωτιόμαστε πόσος καιρός απομένει μέχρι την τελευταία μας πνοή και απάντηση δεν παίρνουμε φυσικά.
Photo by Ifigenia T.
Επαφή μέσω του Ίντερνετ στα κινητά ή το τάμπλετ μήπως κρατήσουμε για λίγο την υστεροφημία μας. Μια πράξη στην απραξία του χαμένου χρόνου.
Κάποιοι έχουν μαζί τους ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα …
Photo by Ifigenia T.
Παντού σε όλες τις μεγαλουπόλεις σε ατέλειωτες ουρές και σε μεταφορές μέσα σε κίνηση εμείς εφευρίσκουμε τρόπους να περνάμε τα λεπτά, τις ημέρες μας…
Photo by Ifigenia T.
Άλλοι παίζουν κρεμάλα, θυμάστε το παιχνίδι με τα γράμματα που λείπουν από μια λέξη. Το είδα στο κινητό ενός επιβάτη του μετρό. Ποσά πράγματα μας λείπουν καθημερινά! Πόσοι αγαπημένοι, ποσά όνειρα, πόσες χαρές!!!
Photo by Ifigenia T.
Παίρνει χρόνο για να δεις την ιστορία όπως πραγματικά είναι, όταν απομακρυνθούν οι ψευδαισθήσεις και όλα τα κομμάτια πάρουν τη θέση τους στην εικόνα. Αυτό γράφει η λεζάντα στη τοίχο. Και πρέπει να είναι αλήθεια!
Photo by Ifigenia T.
Οι άνθρωποι τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο που χάνεται και δεν γυρίζει. Βιαστικοί προσπερνάμε ό,τι δεν τραβάει την προσοχή μας και κρυβόμαστε μέσα στις σκέψεις μας για να μεταφερθούμε μπροστά από το χρόνο, στην αιωνιότητα.
Photo by Ifigenia T.
«Tόσες φορές στη ζωή μου, η πραγματικότητα με είχε απογοητεύσει, γιατί τη στιγμή που την συνελάμβανα, η φαντασία μου, που ήταν το μόνο όργανό μου για να χαρώ την ομορφιά, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί της, σύμφωνα με τον αδήριτο νόμο που λέει πως δεν μπορεί κανείς να φαντάζεται παρά μόνον αυτό που είναι απόν…
Photo by Ifigenia T.
Και να που ξαφνικά το αποτέλεσμα αυτού τού σκληρού νόμου βρέθηκε εξουδετερωμένο, από ένα υπέροχο τέχνασμα τής φύσης, που έκανε να φαντάζει μια αίσθηση – ο θόρυβος τού πιρουνιού και τού σφυριού, ο ίδιος τίτλος βιβλίου κ.λ.π. -ταυτοχρόνως στο παρελθόν, πράγμα που επέτρεπε στη φαντασία μου να το γευτεί, και στο παρόν, όπου η πραγματική ενεργοποίηση των αισθήσεών μου από τον θόρυβο, την επαφή με το ύφασμα κ.λ.π. είχε προσθέσει στα όνειρα τής φαντασίας αυτό που συνήθως τούς λείπει, την ιδέα τής ύπαρξης,
Photo by Ifigenia T.
και χάρη σ’ αυτήν την υπεκφυγή είχε επιτρέψει στον εαυτό μου να αποκτήσει, να απομονώσει, να ακινητοποιήσει – για το διάστημα μιας αστραπής – αυτό που δεν συλλαμβάνει ποτέ: ένα κομμάτι καθαρού χρόνου», έγραψε πριν ένα αιώνα ο Μαρσέλ Προυστ στο πολύτομο έργο του «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» ( A
la recherche du temps perdu) και συγκεκριμένα στον τελευταίο τόμο “Ο ανακτηθείς χρόνος».
Photo by Ifigenia T.
Άλλοι βγάζουν το ψωμί τους μέσα στο μετρό με μουσική ή επαιτεία και εγώ συνήθως διαβάζω, άλλοτε πάλι σκέφτομαι, οραματίζομαι, θυμάμαι, παρατηρώ και φυσικά χορεύω σε κάθε στάση της ζωής για να υπογραμμίζω σιωπηλά τα στάσιμα (στην τραγωδία ωδές που ψάλλει ο χορός μετά από κάθε επεισόδιο).
