Παιχνίδι για δύο; Ψέματα

Ορκίζομαι να σε αγαπώ πάντα με όλη μου τη δύναμη, σε όλες σου τις εκφάνσεις, τώρα και παντοτινά. Υπόσχομαι να μην ξεχάσω ότι αυτή είναι μια αγάπη τόσο σπάνια που θέλω να διαρκέσει όλη μας τη ζωή. Παίρνω όρκο ότι όποιες κι αν είναι οι προκλήσεις που θα μας χωρίζουν, εμείς θα βρίσκουμε πάλι τον δρόμο της επιστροφής στην καρδιά ο ένας του άλλου

Στην έσκασα πάλι, Πρωταπριλιά!!!!

Πόσες και πόσες αγάπες δεν ξεκίνησαν με αυτά τα λόγια και τα πίστεψαν και οι δύο! Με το πέρασμα του χρόνου όμως κατέληξαν σε αίθουσες δικαστηρίων για να μοιράσουν τα άπλυτα και ξεπλυμένα από το χρόνο ιμάτιά τους, οι αγαπημένοι εραστές ή σύζυγοι ή καλύτερα πρώην…ότι είναι τέλος πάντων.

Σε άλλες πονεμένες και ανίατες περιπτώσεις το σενάριο γράφεται διαφορετικά. Ψέματα και απιστίες, μυστικά και λάθη συνοδεύουν τη κοινή ζωή δύο ανθρώπων που εγκλωβίστηκαν σε μια συμβίωση χωρίς αρχή και τέλος.

Αλληλεξαρτήσεις και φόβοι, ανδρόγυνα που προσπαθούν να αγαπήσουν και να ξαναγαπηθούν, ψάχνονται, πειραματίζονται εντός και εκτός της νυφικής παστάδας σε μια απεγνωσμένη και συνήθως απέλπιδα προσπάθεια να ξανανιώσουν τα σκιρτήματα του έρωτα, να ακουμπήσουν και να εμπιστευτούν, καταδικασμένοι να ζουν κάτω από την ίδια στέγη με τον δικό τους, κατα-δικό τους άνθρωπο. Κάπως έτσι οι ήρωες πλέκουν ένα γαϊτανάκι στο βραβευμένο θεατρικό έργο «Κατάδικος μου», της Ελένης Ράντου, της Σάρας Γανωτή και του Νίκου Σταυρακούδη, καταγράφοντας εύστοχα και με χιούμορ την Ελληνική κοινωνία.

Η καρδιά φυλακίζεται και νιώθει αιχμάλωτη όταν τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν. Πώς να κρατήσεις την καρδιά του άλλου στα χέρια σου χωρίς να την τραυματίσεις; Είναι σαν να κρέμονται όλα από ένα σχοινί που ετοιμάζεται να κοπεί.  Όμως αντέχει. Κρατάει ακόμα σαν θηλιά που σφίγγει στο λαιμό και πονάει το στομάχι. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή που να θεραπεύει, αλλά το λεύκωμα της γιαγιάς από το 1920 δίνει ένα στίγμα για τον έρωτα που κυριεύει τις αισθήσεις «Ο έρως είναι ένα καπρίτσιο που μας κυριεύει άθελα«, διαβάζουμε στο ψευδώνυμο Ουρανόχρωμη.

Και η απιστία; Είναι ένα μαχαίρι που τραυματίζει την αγάπη.

«Ξέρει τελικά κανείς πώς έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν«, αναρωτιέται η Ειρήνη στο site της για αδέσμευτους. «Το λογικό βέβαια είναι ότι όσοι ξέρουν δεν βρίσκονται εδώ, αλλά δεν μπορεί… κάποιος θα βρίσκεται εδώ κατά λάθος», λέει η τρυφερή ύπαρξη που αναζητά την αγάπη στον 21ο αιώνα. Ισως να είναι ένα μοιραίο λάθος , ή ανήκουστο πάθος, ή ανεξήγητο βάθος, από την ψυχή που πέφτει σε μάθος, για να της γίνει τάφος, της απαντώ με κατανόηση.  Ω τι υπέροχο δάσος συναισθημάτων!!!

Από την Ανατολή διδασκόμαστε υπακοή και σύνεση μόλις μας χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς αυτό το ουράνιο συναίσθημα και ίσως αν το δούμε στο μεγαλείο του καταφέρουμε να το βιώσουμε χωρίς πόνο, αλλά με διάρκεια. «Όταν η Αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την κι ας είναι οι δρόμοι της κακοτοπιές γεμάτοι και απότομοι. Και όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την«, γράφει ο Καλίλ Γκιμπράν στον Προφήτη.

Οι Ινδοί Σούφι λένε οτι η αγάπη είναι δρόμος προς το Θεό, ότι η αληθινή αγάπη καθρεφτίζει τη θεϊκή αγάπη. Οι εραστές νικητές και ηττημένοι, ταπεινοί υπηρέτες της αγάπης τους. Τα παθήματα της αληθινής αγάπης είναι ταυτόχρονα το τίμημα και το δώρο. Τέτοια σχέση είναι εργαλείο για την εξέλιξη της συνείδησης. Όπως αφυπνίζεται η ψυχή, αγγίζουμε συμπαντική ενέργεια που μας διαποτίζει, διευκολύνοντάς μας να κάνουμε αυτό το ταξίδι στη γη.

Επιστροφή στη Δύση και στο παρόν. «Αν μ’ αγαπήσεις μια φορά θα σ’ αγαπήσω δέκα. Γιατί στον άνδρα τα φτερά τα δίνει μια γυναίκα», αλήθεια ή ψέματα από λαικό τραγούδι του Χρήστου Νικολόπουλου και Ηλία Κατσούλη που υπογράφει τους στίχους και ακούω στο ραδιόφωνο την ώρα που γράφω το άρθρο. Αθάνατη Ελληνική ψυχή.

Τελικά νομίζω η αγάπη δεν έρχεται κάθε μέρα. Κι αν έρθει, όσο κι αν άργησε, καλοδέξου την, τίμησέ την και άκουσε τι έχει να σου πει, γιατί είναι δασκάλα σου, παντοτινός σύντροφος ζωής. Η αληθινή Αγάπη δεν έχει ηλικία, περνάει μέσα από τα μάτια στην καρδιά και μένει εκεί για πάντα, ότι και να κάνουμε δεν φεύγει. Μαθαίνουμε σιγά σιγά να ζούμε με αυτό το συναίσθημα πλάι στην ανάσα μας μέχρι την τελευταία μας στιγμή!

Κλείνω με τον αγαπημένο μου Καβάφη.  «Δέν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ´ επήγα.

Στές απολαύσεις, πού μισό πραγματικές, μισό γυρνάμενες μές στό μυαλό μου ήσαν…».

ΥΓ. Η κεντρική φωτογραφία είναι το έργο της Καμίλ Κλωντέλ «Βαλς3«, η οποία  αρρώστησε ψυχικά από έρωτα για τον Αύγουστο Ροντέν, τον δάσκαλό της.

«Το φιλί» είναι το έργο του στην τελευταία φωτογραφία του άρθρου από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι δύο μοιραίοι εραστές βρίσκονται μέσα στο άρθρο μου και έζησαν ένα ολέθριο ερωτικό τρίγωνο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Αλήθεια λέω.