Άστεγα πλάσματα

Άντε να δούμε τι άλλο θα χρειαστεί για να καταλάβουμε ότι έχουν και αυτά ψυχή!!!! Προχθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων που καθιερώθηκε με πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων για να ευαισθητοποιηθούμε σχετικά με το θέμα αυτό που λίγοι γνωρίζουν ενώ οι περισσότεροι αδιαφορούν.

Η γνωστή δικαιολογία είναι: εδώ πεινούν άνθρωποι, τα σκυλιά και τα γατιά θα μας απασχολούν τώρα! Τι εννοούν δηλαδή, ότι είναι το ίδιο να υιοθετήσεις έναν άστεγο από το να δώσεις σπίτι σε ένα ζωάκι;

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως ο άνθρωπος, το ανώτερο υποτίθεται από όλα τα πλάσματα στο ζωικό βασίλειο, δεν ενδιαφέρεται να προστατεύσει τα πιο αδύναμα και να τα περιθάλψει. Τα άγρια ζώα ζουν στη φύση και τρέφονται από αυτήν και δεν ζουν σε πόλεις. Τα μικρόσωμα όμως θηλαστικά δεν είναι  εύκολο να επιβιώσουν στις μεγαλουπόλεις τρώγοντας μόνο από τα σκουπίδια. Άσε που έχουμε τόσα χτυπημένα στο δρόμο από απρόσεκτους οδηγούς. Για να μην πω και το άλλο πιο σιχαμένο και από την αρρωστημένη φαντασία, πόσα αθώα πλάσματα δεν βασανίζονται από απάνθρωπα κτήνη που ξεσπούν τα σαδιστικά τους ένστικτα σε απροστάτευτα ζωάκια που τους πλησιάζουν για ένα χάδι ή φαγητό και καταλήγουν ακρωτηριασμένα, καμένα και τυφλά. Είναι αίσχος στην εποχή μας να βασανίζουμε τα αδέσποτα και να ρίχνουμε φόλες για να τα αφανίσουμε. Ευτυχώς που τώρα διώκονται ποινικά όσοι επιχειρούν τα παραπάνω εγκλήματα.

Αυτό πρέπει να εκλείψει στις μέρες μας. Έχουμε αλλάξει αιώνα συνεπώς είναι απορίας άξιο πως έχουμε ακόμα διατηρήσει μεσαιωνικά βασανιστήρια και τα εφαρμόζουμε σε σκυλιά και γάτες, έτσι για το γούστο μας.

Δεν θέλω να σας δείξω φωτογραφίες για το πως καταντούν οι γάτες και οι σκύλοι μετά από επιθέσεις όχι άλλων τετράποδων αλλά δίποδων ζώων. Πιστέψτε με αν τις δείτε θα αλλάξετε γνώμη για το αν πρέπει να τα προστατεύουμε και να τα φροντίζουμε και αυτά όπως τους φίλους και τους αγαπημένους μας. Τα ζώα είναι πιστά και  έχουν ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο. Είναι φύλακες και μας συντροφεύουν. Τα συναντάς στα πιο απίθανα μέρη όπως το σκύλο που πρόσφατα συναναστράφηκα στην αρχαία Κόρινθο. Ήρθε τρέχοντας να με βρει περνώντας την περίφραξη του αρχαίου ναού του Απόλλωνα όχι για να τον ταΐσω αλλά για να τον χαϊδέψω και με κοίταζε μέχρι που το αυτοκίνητο έστριψε στη γωνία.

Ειδικά ο σκύλος έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στο διαρκώς εξελισσόμενο ανθρώπινο περιβάλλον γι’ αυτό θεωρείται φίλος του ανθρώπου. Ο άνθρωπος όμως θεωρείται αντίστοιχα φίλος του σκύλου; Μάλλον όχι αν αναλογιστούμε τι περνάει από τον αφέντη του. Το λέει και η λέξη: ο ένας είναι αφέντης άρα ο άλλος αυτομάτως γίνεται δούλος. Δεν πρέπει  να τα βλέπουμε έτσι τα πράγματα. Ο σκύλος τον συντροφεύει από τότε που πάτησε το πόδι του στη γη. Βέβαια γενετικά εξελίχθηκε και αυτός όπως το ανθρώπινο είδος και πήρε την μορφή που βλέπουμε σήμερα. Τα κατοικίδια μετακόμισαν στα σπίτια μας πριν 100 περίπου χρόνια. Ποτέ δεν ξεχνούν τα χρόνια που έμειναν στο δρόμο κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες στο έλεος των περιστάσεων, ακόμα και όταν βρουν σπίτι και οικογένεια. Αμέσως γίνονται μέλη της οικογένειάς μας, εντάσσονται αλλά δεν ξεχνούν. Χουζουρεύουν και τινάζονται στον ύπνο τους και όταν απομακρύνεσαι σε αναζητούν ειδικά στην αρχή γιατί δεν ξέρουν αν θα ξαναγυρίσεις.

Γι’ αυτό ξανασκεφτείτε το κάθε φορά που τα προσπερνάτε με απάθεια. Σταματείστε ένα λεπτό και δείτε τα μάτια τους. Και αν δεν έχετε χώρο να τα βάλετε στη ζωή σας αφήστε στο δρόμο ένα μπωλ με νερό και ότι περισσεύει από το φαγητό σας να το βρουν σε μια γωνιά και όχι μέσα σε σακούλες σκουπιδιών. Δώστε τους λίγη αγάπη και ένα χάδι όπως τα συναντάτε, γιατί αυτά πλάσματα είναι άστεγα από γέννα.

Αφιερωμένο στη Σονάτα μου που μας άφησε έτσι ξαφνικά στα επτά της χρόνια. Τη χτύπησε περαστικό όχημα και κόπηκε η ζωή της.  

Δεν ξεχνιέται τέτοια αγάπη πάντα θα μας λείπει το βλέμμα και η αγάπη της.